15 En altijd komen er schepen

’t Was op een dag in januari in Rotterdam op Katendrecht
Toen heeft haar knul, de Blonde Arie haar voor het laatst gedag gezegd
Hij had gemonsterd op de ‘Vrede’ voor zeven weken uit en thuis
Nou is het zeven jaar geleden en nog kwam Arie niet naar huis


Moet zij een boodschap voor de heren smeert ze ’m naar het Willemsplein
Om daar vol angst te informeren wie er weer bijgekomen zijn
En altijd schepen, vreemde prauwen ze ziet matrozen blond en blij
Daar dan hun plunjezakken sjouwen maar die ze zoekt is er niet bij


Vaak word ze ’s avonds aangeslagen als ze daar aan de kade staat
Soms durft zo’n kerel haar te vragen of ze met hem eens dansen gaat
Bij zoiets jeuken dan haar handen maar als ’t een zeeman is die vent
Dan vraagt ze, hunk’rend van verlangen of die d’r Arie heeft gekend